Het thema was deze week in onze taalcafés TROUWEN IN NEDERLAND. Om het hele gebeuren op te vrolijken, heb ik mij gehesen in mijn oude trouwjurk van 33 jaar oud. Een andere vrijwilligster die tevens een BABS (buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand) is, sloot het nep-huwelijk. 

Met Berzani uit Irak en Nigel uit Engeland ben ik op verschillende dagen ons taallokaal binnen geschreden. De bruidsmars van Mendelssohn vergezelde ons. Wat een hilariteit. Mijn jurk ging na 33 jaar niet meer dicht en scheurde ook nog eens uit. Onze Berzani uit Irak werd weggegeven door zijn aanwezige vrouw en die op haar beurt weer onze getuige speelde. Ze gaf haar man graag weg ;). Onze bruidsmeisjes uit Iran en Afghanistan speelden hun rol met verve. De laatste wilde de ringen niet geven, want in haar land moet de bruidegom de ringen kopen. Dus eerst geld over de brug meneer. 

Het is allemaal leuk en gezellig, maar waar gaat het uiteindelijk om? Door het uit te voeren, hebben alle aanwezige anderstaligen een beeld gekregen hoe zo’n ceremonie in Nederland gaat. De BABS vertelde erbij dat bij de wet geregeld is dat mannen met mannen mogen trouwen en datzelfde geldt voor vrouwen. Je hoeft ook niet per se te trouwen, er zijn ook andere mogelijkheden van samenleven. Uiteraard werden allerlei moeilijke woorden weer besproken. Wat is een akte, een ambtenaar, een toespraak, een samenlevingscontract, een ceremonie en nog veel meer. 

Van tevoren had ik de deelnemers gevraagd om hun trouwfoto’s mee te nemen. Er kwamen prachtige trouwfoto’s op tafel en op hun mobiel. In gesprekken hoorden we hoe hun bruiloft was gegaan in hun land. 

Taalvrijwilliger zijn is zo leuk, je helpt een ander, je leert van elkaar en het geeft energie. 

Ps 1. Het thema komt uit een van mijn lesboeken “Interessant Nederland(s) Aanleren – INA’s Methode”. 

Ps 2. De heren hebben toestemming gegeven voor de gebruik van de foto’s. 

Ps 3. Mijn eigen man vond alles goed.